هر پیغمبری، هر مشکلی داشت. مشکل نوح تبلیغ زیاد او و عدم هدایت مردم بود. و امام حسین (ع)روز عاشورا 3 سخنرانی کرد هیچ‏کس گوش به حرفش ندادند.
 نوح هم همین طور. اصلاً نمیخواهم قیاس کنم. چون در این زمینه تحقیق نکرده ام. اما با یک نگاه ساده، آدم تاریخ انبیا را که می‏بیند، مشکلاتش را می‏بیند،  و در یک نگاه ساده می‏بیند که مشکلات امام حسین (ع)بیش تر بوده است.
 مشکل حضرت یحیی چه بود؟ شاهی زمان او بود و عاشق دختری شد. خواست ازدختر استفاده‌ی جنسی و شهوتی کند، دختر گفت: اگر میخواهی من از آن تو باشم باید یحیی پیغمبر را بکشی و او به خاطر رسیدن به فحشای خود، پیغمبر خدا را گرفت و سرش را برید و در طشت گذاشتند، این را شیعه و سنی به قطع میگویند. در تاریخ هم هست. خود امام حسین (ع)هم در سخنانش بر این تکیه میکند که دنیا این قدر پست است که به خاطر یک دختر فاحشه پیغمبر را میکشند.
مصیبت حضرت یحیی این بود که سر مبارکش را که در طشت گذاشتند، همان مصیبت را امام حسین (ع)هم داشت. حضرت زکریا پدر حضرت یحیی تحت تعقیب قرار گرفت و به باغی رفت. مأموران ریختند پیغمبر بزرگوار را بکشند، یک درخت توخالی بود، حضرت زکریا در آن رفت. مأمورین شاه آمدند درخت را اره کردند. پیغمبر را از وسط دو نیم کردند، در کربلا هم بیش از ده‏ها زخم بر بدن امام حسین (ع)زدند. من که نگاه می‏کنم هر مشکل و مصیبت هر پیغمبری را امام حسین (ع)داشته است.
بنا بر این اگر مردم به جای اشک، خون گریه کنند، می‏ارزد. باید از مادرانی که محرم حتی برای بچه‏های شیرخوارشان لباس سیاه می‏دوزند، باید از آن مادران تشکر کرد. باید از آن بازاری‏ها و اداری‏ها و کارمندان که برای امام حسین (ع)عزاداری می‏کنند تشکر کرد و ما قدرش را نمیدانیم.
و حال سوال این است ما وبلاگ‏نویسان چه کرده ایم برای امام حسین(ع).....؟
آیا وظیفه ما فقط سینه زدن و گریه کردن است؟!!
و من می‏نویسم و نوشته‏ام که حسین‏جان فدای تو و اهل بیتت....تو هم می‏توانی بنویسی؟